27 Ocak 2009 Salı

Because You Left!

Ben 10-16 yaşlarındayken yaşadığımız lojmanlarda müziksever bir kadın bir koro kurmuştu. Performansı çok yüksek olmayan ama yine de senede en az 2 kez konser veren, 25 kadar çocuktan oluşan bu korodan 4 sene sonunda sıkıldık ve en yakın arkadaşım Nilo ile ayrılmaya karar verdik. Bu haberi aynı zamanda bize piyano dersi de veren koro öğretmenimize öğretmenler gününde söyleme hatasında da bulunarak, kadıncağızın gözyaşları içinde bizi evden kovmasına sebep olmuştuk. Artık eski tadını kaybeden bir uğraşımıza kendi isteğimizle son vermenin bu kadar üzüntüye yol açacağını tabiki tahmin etmiyorduk. Daha da kötüsü biz çıktıktan sonra 23 kişi kalan koronun dağılabileceğini ve bunun ciddi bunalımlara yol açabileceğini de tahmin etmemiştik. Koro öğretmeninin ağlamalarına ve ısrarlarına dayanamayan annem ve eve vakitli vakitsiz gelen telefonlarından sıkılan babam benim koroya tekrar dönerek bu dağılmaya bir son vermemin uygun olacağına karar verdi. Nilo, pilavdan dönenin kaşığı kırılsın dedi ve geri dönmedi. Ama ben döndüm ve bir süre daha koroya sıkıla sıkıla devam ettim. Ama bir kere bozulmuştu, zevk falan kalmamıştı kimsede, bir daha da eski haline dönemedi koro, yamalar tutmadı. Zaten sonra da biz ordan taşındık ve koro yine dağıldı, bu sefer sonsuza kadar.
Şimdiki aklım olsaydı Nilo gibi yapar, koroya dönmezdim. O günden beri de bir şey bitti mi bitiyor benim için, geri dönüşüm olmuyor. Her biten şey, yeni bir başlangıç olduğu sürece şikayetim de yok çok fazla.

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Bunu da nereden hatirladin Melom? Benim de hala geri donusum olmuyor galiba. Yazin bana bitmis bu seyi gercekten bitirmem gerektigini hatirlatti bir kez daha. 15 sene sonra ben hala senden guc aliyorum.